UKNF dopuszcza pobieranie marży przez dystrybutorów
Urząd Komisji Nadzoru Finansowego dopuszcza możliwość pobierania przez dystrybutorów marży przy jednoczesnym zapewnieniu proporcjonalnej korzyści klientowi - wynika z uzupełnienia Stanowiska UKNF w sprawie przyjmowania i przekazywania zachęt
W uzupełnieniu do swojego stanowiska UKNF określa, że dopuszczalne jest uzyskanie przez dystrybutora benefitów z zachęt. Pobieranie marży od zachęt musi być proporcjonalne do korzyści, którą usługa przynosi klientowi lub potencjalnemu klientowi. Zarówno zasady jej pobierania, jak i jej wysokość powinny być przedmiotem wnikliwej analizy pod kątem konfliktu interesów.
Reklama
KNF zaznacza przy tym, że wraz ze wzrostem liczby klientów korzystających z usług, dystrybutor nie jest zobowiązany do obniżenia wynagrodzenia na świadczoną usługę, gdyż w dalszym ciągu przynosi ona wymierną korzyść klientowi.
"Za nieprawidłową należy uznać praktykę pobierania zachęt w kwocie wyższej niż cena rynkowa tej usługi. Wyznacznikiem wartości usługi powinny być kryteria wyceny rynkowej tej usługi lub inne obiektywne kryteria przyjęte przez dystrybutora/TFI" - napisano.
Pod koniec grudnia 2018 roku Urząd Komisji Nadzoru Finansowego, w ramach wytycznych dotyczących unijnych regulacji MIFID II, podał listę tzw. zachęt, czyli usług, za które towarzystwa funduszy inwestycyjnych mogą płacić dystrybutorom. Generalną zasadą jest możliwość płacenia tylko za takie usługi, które podnoszą jakość obsługi klienta i przynoszą wymierną korzyść klientowi lub potencjalnemu klientowi. Towarzystwa nie mogą natomiast płacić za samą sprzedaż funduszy. Jednocześnie Komisja podała listę czynności, za które prowizja dystrybutorom się nie należy.
UKNF wskazał w swoim najnowszym uzupełnieniu do stanowiska typy kosztów, w oparciu o które można dokonywać rozliczeń dla usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych, jeśli dystrybutor i TFI zdecydują się na model rozliczenia w oparciu o koszty świadczonej usługi powiększone o marżę.
W ocenie UKNF za dopuszczalne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu można uznać m.in. koszty osobowe i rzeczowe punktów obsługi klienta proporcjonalnie do wartości świadczonej usługi, koszty utrzymania i rozwoju infrastruktury IT w zakresie, w jakim jest ona niezbędna do świadczenia usługi, koszty szkoleń pracowników, koszty związane z pozyskaniem informacji analitycznych, koszty dojazdu do klienta, koszty wynagrodzenia członków organów dystrybutora, koszty osobowe jednostek/podmiotów wspierających np. departamentów prawnych czy compliance.
Za niezasadne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu UKNF uznaje m.in. koszty spotkań z klientami poza siedzibą dystrybutora, koszty reprezentacyjne dystrybutora, a także koszty marketingu i reklamy (osobowe i rzeczowe) instrumentów finansowych znajdujących się w ofercie firmy inwestycyjnej.
W celu zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych w ofercie danego dystrybutora powinny znajdować się instrumenty finansowe emitowane lub wystawiane przez podmioty nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor, lub przez podmioty niepozostające z nim w bliskich powiązaniach, w tym odpowiednia liczba jednostek uczestnictwa różnych funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez towarzystwa nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor.
Zróżnicowanie ww. instrumentów finansowych powinno dotyczyć jednostek uczestnictwa funduszy inwestycyjnych w ramach poszczególnych grup docelowych. Jeśli podmiot dystrybuuje jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych prowadzących różne polityki inwestycyjne to w ramach każdego z tych rodzajów funduszy klient powinien mieć możliwość wyboru u danego dystrybutora spośród co najmniej kilku funduszy inwestycyjnych prowadzących polityki inwestycyjne tego konkretnego rodzaju.
W przypadku gdy dystrybutor posiada w swojej ofercie jednostki uczestnictwa kilku funduszy inwestycyjnych prowadzących różne polityki inwestycyjne i jedynie w ramach np. jednego czy dwóch typów takich funduszy inwestycyjnych dystrybuuje jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez towarzystwa nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor lub niepowiązanych z dystrybutorem, nie można przyjąć, że dystrybutor zapewnia dostęp do szerokiego zakresu instrumentów finansowych.
20.12.2019

Źródło: Jest podwyżka stóp procentowych w Polsce
Komentarze mogą dodawać tylko zalogowani użytkownicy.
Przejdź do logowania