KNF precyzuje zasady rozliczania za sprzedaż funduszy

Dla przypomnienia, celem stanowiska UKNF w sprawie przyjmowania i przekazywania „zachęt” opublikowanego w grudniu zeszłego roku było wskazanie ogólnych zasad determinujących możliwość przekazywania „zachęt” dystrybutorom oraz wskazanie praktycznych przykładów. Generalnie w nowym modelu dystrybutorzy mogą pobierać wynagrodzenie od TFI jedynie za usługi na rzecz poprawy jakości obsługi klientów. Towarzystwa zaś w celu dokonania płatności są obowiązane dokonać weryfikacji jej zasadności, w oparciu o przedstawione informacje i dokumenty.

Reklama

W sierpniu KNF przekazała przedstawicielom TFI w ramach konsultacji roboczych projekt uzupełnienia stanowiska. Ostateczną wersję opublikowano 17 września. W "Uzupełnieniu Stanowiska KNF" podtrzymano obowiązek weryfikacji kosztów przez TFI przed opłaceniem dystrybutora w oparciu o przedstawione informacje i dokumenty. W umowach między TFI a dystrybutorami powinien być zawarty opis metodologii wyliczania wynagradzania. Umowa powinna jasno wskazywać wartość ekonomiczną usługi, tak aby w oparciu o zasady jej wyceny zarówno dystrybutor mógł uzasadnić wysokość należnego mu wynagrodzenia, jak i TFI mogło dokonać weryfikacji wysokości tego wynagrodzenia. Z Uzupełnienia Stanowiska UKNF usunięto zapis mówiący o tym, że wynagrodzenie powinno odpowiadać zasadzie, że dystrybutor nie może czerpać korzyści z tytułu otrzymywanych zachęt, ponad pokrycie kosztów świadczenia tych usług.

Zapisz się na Newsletter

Bądźmy w kontakcie! Prosto na Twojego maila będziemy wysyłać skrót najważniejszych informacji ze świata finansów, powiadomienia o nowościach rynkowych, najnowsze oceny i raporty oraz codzienne notowania wybranych przez Ciebie funduszy inwestycyjnych.

Zapisz się

Zgodnie ze Stanowiskiem, wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi powinno być poparte analizą kosztową dokonaną przez dystrybutora, sporządzoną w oparciu o obiektywne kryteria, a poziom wynagrodzenia powinien być zarówno uzasadniony poziomem korzyści dla klienta, jak i dostosowany do liczby korzystających / potencjalnie mających możliwość skorzystania z tych usług klientów. Ponadto powinno opierać się na racjonalnych założeniach i nie może być oderwane od realiów rynkowych i powinno być tak określone, aby zapewniać możliwość sprawdzenia, czy wysokość należnej zachęty nie odbiega istotnie od poziomu cen rynkowych.

Wytyczne UKNF odnoszą się także do kwestii faktur wystawianych przez dystrybutorów. Zgodnie z Uzupełnieniem do Stanowiska, dystrybutorzy mogą udostępniać TFI faktury i umowy z podmiotami trzecimi, których usługi lub produkty są wykorzystywane przez dystrybutora i stanowią podstawę obliczenia wysokości zachęty, o ile jest to możliwe, w oparciu o obowiązujące umowy i przepisy prawa, a dystrybutor uznaje to za konieczne. Nie należy tego jednak traktować jako wymóg, bez spełnienia którego dystrybutor nie jest w stanie wykazać zasadności kwoty zachęty a TFI nie ma możliwości tego zweryfikować.

UKNF doprecyzował też kwestię „dowodów księgowych”. W przypadku rozliczenia dozwolonych „zachęt” wraz z fakturą dystrybutor powinien przekazać TFI dodatkowy dokument księgowy wskazujący poszczególne czynności mające na celu poprawę jakości świadczonej usługi wraz z określeniem  należnej kwoty, a nie dokumentów księgowych dokumentujących poniesione koszty.

Ponadto w ostatecznej wersji Uzupełnienia stanowiska UKNF wydłużono okres przejściowy z 30 września do końca grudnia. Powstałe w tym czasie rozliczenia  pomiędzy TFI i dystrybutorami mogą być dokonywane na dotychczasowych zasadach dokumentowania zachęt (w tym na podstawie oświadczeń dystrybutora przekazywanych TFI).

Równolegle trwają prace nad innym modelem rozliczeń pomiędzy TFI a dystrybutorami. Izba Zarządzających Funduszami i Aktywami wraz z uczestnikami rynku opracowują rozwiązanie, opierające się na tzw. modelu luksemburskim. Na rynku funduszy luksemburskich funkcjonują tzw. opłaty dystrybucyjne, które mają dwie wspólne cechy. Stanowią one koszt ponoszony z aktywów funduszu (poza opłatą za zarządzanie). Poza tym w prospektach funduszy wskazuje się, że opłata dystrybucyjna jest płatna w celu zrekompensowania kosztów finansowania i wydatków poniesionych w związku ze sprzedażą tytułów uczestnictwa. Zdaniem przedstawicieli rynku taki model urealniłby poziomy opłat za zarządzanie pobieranych przez TFI, a oddzielenie tych opłat w samym statucie pozwoliłoby na przedstawienie jasnego obrazu kwestii opłat klientowi.