PPK to jeden z tańszych produktów inwestycyjnych.
PPK to jeden z nielicznych produktów finansowych, w którym instytucja finansowa nie może pobierać opłat manipulacyjnych od wpłat czy wypłat pieniędzy, a także od innych transakcji dokonywanych przez uczestnika PPK. Jedynym wyjątkiem jest opłata za konwersję, czyli za przenoszenie środków pomiędzy funduszami zdefiniowanej daty. Zgodnie z ustawą, bezpłatne są dwie konwersje w roku, za pozostałe instytucja finansowa może (ale nie musi) pobrać opłatę.
Ze środków gromadzonych przez uczestnika PPK instytucja finansowa może natomiast pobierać opłatę za zarządzanie funduszem (wynagrodzenie). Jej wysokość jest ograniczona przepisami. Zgodnie z ustawą o PPK maksymalny poziom opłat za zarządzanie wynosi 0,5% wartości aktywów netto funduszu w skali roku (dla porównania w klasycznych funduszach otwartych taki limit wynosi 2,0%). Dodatkowo firmy inwestycyjne mogą pobrać do 0,1% opłaty zmiennej za osiągnięty wynik. To tzw. opłata za sukces, pobierana, gdy fundusz wypracuje w danym roku dodatnią stopę zwrotu i wyższą od stopy referencyjnej, której wysokość określa minister finansów. Dodatkowo stopa zwrotu funduszu (według stanu na ostatni dzień listopada w danym roku) powinna się znaleźć w gronie rynkowych liderów – jest nie niższa niż 75% najwyższych stóp zwrotu funduszy tej samej zdefiniowanej daty.
Od 1 października 2021 roku instytucje finansowe zarządzające PPK, które przekraczają samodzielnie lub w ramach grupy kapitałowej 15% udział w rynku, od nadwyżki nie mogą pobierać opłaty stałej za zarządzanie.
Wysokość opłat ustalona jest zazwyczaj kaskadowo – im niższy poziom ryzyka, tym niższa opłata.
Opłaty za zarządzanie PPK – porównanie
Nie są to jedyne koszty, które obciążają aktywa funduszy inwestycyjnych. Na klientów może zostać przerzucona również część kosztów operacyjnych ponoszona przez zarządzających PPK w związku z działalnością funduszy zdefiniowanej daty. Ustawa zawiera 11-punktową listę, na której znajdują się m.in.
- opłaty związane z przechowywaniem aktywów funduszu,
- opłaty związane z prowadzeniem rejestru członków funduszu,
- koszty transakcji portfelowych,
- wynagrodzenie depozytariusza,
- opłaty dla agenta transferowego,
- opłaty za obsługę prawną.
Na niektóre z nich zostały ustalone dodatkowe limity. Pozostałe koszty pokrywane są przez instytucje zarządzające PPK.
Ustawa o PPK w art. 50 określa limity kosztów i jednoznacznie wskazuje, że nie mogą odbiegać od przyjętych w obrocie zwykłych kosztów wykonywania tego rodzaju usług. Gdy aktywa funduszu przekroczą 10 mln zł, koszty nie mogą przekroczyć sumy kwoty 50 tys. zł oraz 0,05% średniej wartości aktywów funduszu zarówno w przypadku opłat dla depozytariusza jak i opłat dla agenta transferowego.
💡Zarówno opłaty za zarządzanie jak i pozostałe koszty pomniejszają wartość aktywów zgromadzonych w funduszu i ponoszą je wszyscy uczestnicy funduszu. Są one naliczane w każdym dniu wyceny (tworzona jest rezerwa) i są uwzględniane w dziennej wycenie jednostki.
Koszty to kryterium, które powinno odgrywać istotną rolę w przypadku większości produktów inwestycyjnych, ale niekoniecznie w PPK. Są one na bardzo niskim poziomie, a różnice pomiędzy instytucjami są właściwie symboliczne. Dużo większe znaczenie w wyborze ma stosowana przez zarządzających polityka inwestycyjna i występujące w niej różnice.
Reklama
