Przed nami ostatnia runda obniżek opłat za zarządzanie

Sukcesywne obniżanie opłat to pokłosie wejścia w życie na początku 2019 roku rozporządzenia Ministra Finansów dotyczącego maksymalnych stawek opłaty stałej za zarządzanie aktywami funduszy otwartych (FIO i SFIO). Proces był rozłożony na 4 etapy:

Reklama

• od stycznia 2019 roku koszt zarządzania nie mógł przewyższać 3,5%,
• od stycznia 2020 roku – maksymalnie 3,0%,
• od stycznia 2021 roku – maksymalnie 2,5%,
• a od stycznia 2022 roku – maksymalnie 2,0%.

To oznacza, że ponad 220 funduszy otwartych, które obecnie pobierają opłatę wyższą niż 2%, od stycznia będzie musiało potanieć. Fundusze te zarządzają ponad 27 mld zł.

Zapisz się na Newsletter

Bądźmy w kontakcie! Prosto na Twojego maila będziemy wysyłać skrót najważniejszych informacji ze świata finansów, powiadomienia o nowościach rynkowych, najnowsze oceny i raporty oraz codzienne notowania wybranych przez Ciebie funduszy inwestycyjnych.

Zapisz się

Przypomnijmy, że opłata stała za zarządzanie to stałe wynagrodzenie dla towarzystwa funduszy inwestycyjnych za zarządzanie danym funduszem. Maksymalna wysokość stawki opłaty stałej za zarządzanie podawana jest w statucie funduszu. Jednak w rzeczywistości często jest ona niższa niż maksymalna, i to na tej rzeczywistej skupiamy się w dalszej części materiału.

Z każdym rokiem nieco taniej

Poziom opłat w funduszach inwestycyjnych przez lata był bardzo wysoki. Dopiero wejście w życie wspomnianego rozporządzenia istotnie coś zmieniło. W ostatnich trzech latach koszty wyraźnie spadły, choć głównie tam, gdzie musiały, czyli przede wszystkim w funduszach droższych - z segmentu akcyjnego i mieszanego. Jeszcze kilka lat temu nierzadko pobierały one nawet ponad 4%. Od 2018 roku średni poziom opłat w przypadku funduszy akcji polskich oraz zrównoważonych został obniżony o ponad 30%, a dokładniej np. w funduszach akcji polskich uniwersalnych z średnio 3,2% do średnio 2,2%, a zrównoważonych z 3,1% do 2,1% obecnie.

Fundusze dłużne tanieją wolniej

W mniejszym stopniu spadek kosztów dotknął funduszy o niższym poziomie ryzyka, które już w 2018 roku spełniały wymagania z rozporządzenia. W ich przypadku o obniżkach zdecydowały głównie warunki rynkowe. W środowisku rekordowo niskich stóp procentowych, w którym trudno o atrakcyjne nominalne stopy zwrotu z inwestycji w polskie obligacje skarbowe, kwestia opłat nabrała kluczowego znaczenia dla ostatecznego wyniku. W tej sytuacji część TFI zdecydowało się na obniżenie pobieranych stawek, w wyjątkowych sytuacjach nawet do 0%.

Najmocniej opłaty za zarządzanie spadły w funduszach obligacji długoterminowych, czyli o wyższym ryzyku stopy procentowej. W trzy lata średni poziom opłaty stałej obniżył się z 1,4% do niespełna 1%. W mniejszym stopniu potaniały fundusze obligacji krótkoterminowych (dawnych gotówkowych) – z 0,9% do 0,8%.

Fundusze indeksowe dokładają cegiełkę

Do spadku opłat w Polsce w pewnym stopniu przyczynił się także globalny trend na inwestowanie pasywne, które co do zasady bazuje na niskich kosztach. Na polskim rynku wciąż jest tematem niszowym, choć z roku na rok rośnie jego znaczenie. Kilka lat temu PKO TFI obniżyło opłaty stałe w funduszach realizujących indeksową politykę inwestycyjną – z ówczesnych 4,0% do maksymalnie 0,7% w skali roku. AgioFunds TFI we współpracy z Beta Securities sukcesywnie wprowadza kolejne ETF-y z opłatami nieprzekraczającymi 1%. Swoje trzy grosze dokłada także PZU TFI z funduszami indeksowymi inPZU, które z reguły pobierają 0,5%. Za kilka tygodni towarzystwo poszerzy swoją ofertę o kolejnych siedem nowych funduszy pasywnych. 

Mnożą się specjalne jednostki

Na koniec warto wspomnieć o jeszcze jednej istotnej tendencji. Coraz więcej TFI tworzy kolejne specjalne jednostki uczestnictwa. Standardowo oferuje podstawowe jednostki (często o literze A), do nich dokłada kolejne, często dużo tańsze, tworzone zwłaszcza na potrzeby programów emerytalnych (PPE, IKE, IKZE). Na taki krok ostatnio zdecydowały się m.in. TFI Allianz Polska, Generali Investments TFI czy Skarbiec TFI.